Zoals te verwachten heeft de verplichte sluiting van winkels en horecazaken gezorgd voor een discussie in de rechtspraak en rechtsleer. De vraag stelde zich of in dat geval er huur betaald dient te worden.
In de rechtsleer oordeelde de meerderheid dat de verplichte coronasluiting een geval van overmacht oplevert voor de verhuurder en niet voor de huurder.
Dit zou betekenen dat de huurder ondanks de verplichte sluiting toch verplicht zou zijn om verdere de huur te betalen.
Ondertussen sijpelen de eerste uitspraken over dit onderwerp binnen.
Het Vredegerecht van Antwerpen oordeelde in een vonnis van 17 september 2020 als volgt:
“Door de verplichte sluiting van overheidswege ingevolge de Coronavirus epidemie heeft de verhuurder in de betrokken periode de huurder, uitbater van een horecazaak, niet het rustige genot kunnen verlenen van de lokalen conform de overeengekomen bestemming. Deze verplichte sluiting was bovendien niet toerekenbaar aan de verhuurder en was onvoorzienbaar bij het sluiten van de handelshuurovereenkomst, zodat het een vorm van “tijdelijke” overmacht vormt in hoofde van de verhuurder.
Nu de verhuurder door overmacht zijn verplichting tot verschaffen van het rustige genot van de gehuurde lokalen niet is kunnen nakomen, moet de huurder de tegenprestatie van dit rustige genot, zijnde de betaling van de huurgelden tijdens de betrokken periode, ook niet meer leveren.”
De Vrederechter in Gent oordeelde in een vonnis van 6 juli 2020:
“Op grond van het gedeeltelijk juridisch verlies van het gehuurde goed in de zin van artikel 1722 B.W. kan de huurder geen kwijtschelding van huurschulden bekomen ingevolge de overheidsmaatregelen ter bestrijding van Coronapandemie, omdat deze bepaling enkel voorziet in een huurprijsvermindering of ontbinding van de huurovereenkomst.
Bovendien verleent de verhuurder ondanks de betrokken overheidsmaatregelen het huurgenot en had door de huurder een afhaaldienstlevering kunnen worden georganiseerd.
Op grond van overmacht kan de huurder evenmin kwijtschelding van huurschulden bekomen ingevolge de overheidsmaatregelen ter bestrijding van de Coronapandemie. De huurder toont immers niet aan dat zij ingevolge deze maatregelen stuit op een financieel onvermogen. Voor zover een dergelijk financieel onvermogen wel zou worden bewezen, geldt dat het geen blijvende maar tijdelijke onmogelijkheid betreft.”
De discussie is dan ook nog absoluut niet beslecht.
Het is nu afwachten op vonnissen van hogere rechtbanken en tenslotte het Hof van Cassatie om op bovengestelde vraag definitief antwoord te kunnen bieden.
Ondertussen is de onzekerheid troef voor zowel huurder als verhuurder.
Gelet hierop is het aan te raden dat huurder en verhuurder samen tot een minnelijke regeling komen dit in de vorm van een uitstel van betaling ofwel het toestaan van een afbetalingsplan.
Heeft U vragen over woninghuur of handelsrecht?
Contacteer Peterfreund & Associates, uw advocaat te Antwerpen.
